στη σκιά του Σμόλικα...


Με έδρα τη Σαμαρίνα, μια δίτροχη περιπλάνηση από το Βενέτικο και τα πέτρινα γεφύρια του, μέχρι τη Δρακόλιμνη, στις πλαγιές του Σμόλικα...

Αν και η ζέστη του καλοκαιριού δεν βοηθά, είπα να δοκιμάσω μια ολιγοήμερη περιήγηση στα μονοπάτια της Βόρειας Πίνδου.

Μια πρώτη στάση στο «Νιδρούζι», ένα απ' τα πολλά πέτρινα γεφύρια της περιοχής του Βενέτικου.

Οι εικόνες στα, εγκαταλειμμένα πλέον, μαστοροχώρια των Γρεβενών είναι χαρακτηριστικές.

Το πολύ καλά συντηρημένο γεφύρι στην Πραμόριτσα.

Περνώντας έναν ξεροχείμαρρο από την ξύλινη πεζογέφυρα.

Λίγο πριν το χωριό Περιβόλι, βρίσκεται ο μεταβυζαντινός ναός του Αγίου Νικολάου. Ανοικοδομήθηκε το 1803, πιθανότατα στη θέση παλαιότερου ενοριακού ναού.

Το μνημείο πεσόντων στο ύψωμα Ανίτσα, είναι αφιερωμένο στα θύματα της μάχης της Πίνδου.

Την άλλη μέρα άρχισα να ανηφορίζω. Πρώτη στάση η βρύση στα Μουτσάλια, πάνω από τη Σαμαρίνα.

Πρωινός καφές (ελληνικός) στο «Αρρεναγωγείο» στους Πάδες επιβάλλεται,…

…όπως και μια επίσκεψη στην εκκλησία δίπλα.

Ένα PONY (ετοιμοπόλεμο, καθόλου παρατημένο), είναι παρκαρισμένο στον ξενώνα δίπλα.

Από δω και πέρα, τελειώνει ο δρόμος κι αρχίζουν τα ωραία...

Ο Γκόγκος ο Δημουλιός χάρηκε πολύ με την επίσκεψή μου. «Μόνο αρκούδες και λύκοι περνάνε από δω πέρα...», μου είπε !

Το ολόφρεσκο τυρί που με κέρασε είχε γεύση …ΘΕΪΚΗ !

Εχρίσθη εις στο εξής ο επίσημος προμηθευτής των τυροκομικών της οικογένειας !

Δεν μένει μόνο το αρνάκι εδώ μέσα αλλά κι ο Αλβανός εργαζόμενος !!!

Συνέχισα να ανηφορίζω, έχοντας από ώρα αφήσει οτιδήποτε θύμιζε ...δρόμο. Η θέα, όμως, με αποζημίωνε.

Αστραποκαμένο. Μη σε πιάσει βροχή εδώ πάνω. Σκιάζεσαι…

Μεγάλα κοπάδια ήταν η μόνη συντροφιά καθώς ανηφόριζα για το Σμόλικα.

Η συνάντησή μου με το Λαμιώτη φωτογράφο Νίκο Κουλαμά, ήταν από τις πιο ενδιαφέρουσες στιγμές του πενθημέρου.

Γυρίζει τα βουνά και τους υδροβιότοπους της Ελλάδας, αποτυπώνοντας στο χαρτί τις όμορφες εικόνες.

Για λίγη ώρα η HASSELBLAD με το 120άρι, έγινε ένα ενδιαφέρον «παιχνίδι» στα χέρια μου.

Δεν υπήρχε περίπτωση να μην αποθανατίσουμε τη συνάντηση.

Κουβαλούσε καμιά 40αριά κιλά φωτογραφικού εξοπλισμού και στη συζήτηση μαζί του, μου αποκάλυψε πως βλέπει τη φωτογραφία ο ίδιος. 

Νίκος (όχι ο Κάβουρας) εν δράσει...

Κάποια στιγμή επιστρατεύτηκε το «βαρύ» πυροβολικό, μια MONOLITH «μεγάλου φορμά» (10cm x 12,5cm) της ARCA-SWISS, με φακό Apo-Symar 180mm της Schneider-Kreuznach, για τις ανάγκες της φωτογράφησης.

Αυτό το πράγμα βλέπεις σαν βάλεις το κεφάλι σου κάτω απ' το πανί. Αντεστραμμένο το είδωλο και οριζόντια και κάθετα.

Πεύκη η Λευκόδερμη ή αλλιώς Ρόμπολο.

Σε λίγο ήρθε και η δική μου η σειρά να εκφραστώ καλλιτεχνικά...

...αν και σύντομα κατάλαβα πως το καλύτερο πράγμα που είχα να κάνω ήταν να αφήσω την τέχνη γι’ αυτούς που την καταλαβαίνουν και να συνεχίσω για τη Δρακόλιμνη, λίγα χιλιόμετρα πιο πάνω…

Με σχήμα καρδιάς, σε υψόμετρο 2.200μ, αποτελεί έναν ενδιαφέρον (αλλά δύσκολο) προορισμό.

Κακώς επέλεξα την [ΑΥΤΟΦΩΤΟΓΡΑΦΗΣΗ]. Μ' ένα selfie θα ήμουνα πολύ πιο ...in !

Όπως και στις Αρένες και στη «Γκαμήλα», η λίμνη είναι γεμάτη με αλπικούς τρίτωνες.

Το μονοπάτι Ο3 (παρακλάδι του ευρωπαϊκού Ε4) από την μεριά της Ηπείρου με οδήγησε στο χωριό Παλιοσέλι.

Το ζευγάρι των ηλικιωμένων κτηνοτρόφων με καμάρι στάθηκε μπροστά στο σπιτικό τους.

Η αρχιτεκτονική στα χωριά της περιοχής είναι ξεκάθαρα ηπειρώτικη.

Μπακάλικο και εξαιρετικό καφενείο στην πλατεία στο Βρυσοχώρι.

Μια βόλτα στα σοκάκια του χωριού…

…λίγο πριν πάρω το δρόμο της επιστροφής.